อสูรร้าย พ่ายรัก

อุบัติเหตุ

บริษัทเบอร์ดิสัน

กระจกบานใหญ่สะท้อนให้เห็นเงาของชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังพลอดรักกันอย่างลึกซึ้ง จนลืมไปเลยว่าห้องที่ทั้งสองอยู่นั้น คือห้องทำงาน!

“อืม...พอก่อนโคลด์ หยุดๆ” เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างเบาแรง

เมเบลเองก็ต้องคอยควบคุมตัวเองด้วยเช่นกัน เธอไม่ต้องการให้เกิดเรื่องที่ตนเองไม่ต้องการ ทั้งที่ตัวเองก็แทบจะทนไม่ไหวแล้วเช่นกัน

มือเล็กดันอกแกร่งให้ออกห่างแล้วสบตากับดวงตาคมที่ตอนนี้เค้าเองก็จ้องมองเธออยู่ก่อนแล้วเช่นกันอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่นัก

“เมเบล...ผมต้องการคุณ” น้ำเสียงกระเส่านี้ทำเอาคนที่ได้ยินถึงกับอมยิ้มออกมาเล็กน้อย

“รออีกหน่อยนะคะ ถือซะว่าให้เกียรติเมเบลนะ ได้ไหมคะ”

มือเล็กเลื่อนขึ้นมาจับที่ใบหน้าคม ปลายนิ้วไล่ไปมาตามรูปหน้าและจบลงที่ริมฝีปากของเค้าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยลิปสติกของเธอ

“ใจร้าย...”

“คุณต้องห้ามใจนะคะ เราต้องเก็บความทรงจำดีๆ นี้ไว้ในวันสำคัญของเรา ทุกอย่างถึงจะมีความหมาย” ใบหน้าหวานส่งรอยยิ้มอ่อนเป็นเชิงขอร้องคนตรงหน้า

“ก็ได้ ผมจะอดทนรอเพื่อคุณ”

“เพื่อเราค่ะ คุณและฉัน เราสองคน”

หญิงสาวก้มหน้าเข้ามาจูบที่ใบหน้าของชายหนุ่มเพียงเล็กน้อยเพื่อเป็นการปลอบใจที่เค้าต้องอดทน

เธอเข้าใจว่าคนตรงหน้าต้องการเธอมาแค่ไหนเพราะตัวเธอเองก็ต้องการเค้ามากเช่นกัน

ชายหนุ่มเองก็กอดเอวบางของเธอเข้ามาใกล้ตัวเองเช่นกัน เค้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่เค้าอยากจะแต่งงานกับใครสักคน ใช้ชีวิตคู่กับเธอทั้งที่ตั้งแต่เล็กจนโตเค้าเติบโตมาจากความเย็นชาของครอบครัวจนกระทั้งเหลือเพียงเค้าคนเดียว ทั้งที่คิดไว้ว่าจะไม่มีทางดึงใครเข้ามาในหัวใจแต่จู่ๆ เมื่อมีคนตรงหน้านี้ เค้ากลับอยากจะมีชีวิตคู่ อยากสร้างครอบครัวที่อบอุ่นกับเธอ

เมเบล สาวสวยหวานทั้งหน้าตา และกิริยา ทุกอย่างของเธอคือสิ่งที่เค้าชอบ เธอเป็นคนที่เก่งมากไม่ว่าจะด้านใดก็ตาม จากสาวน้อยชาวต่างชาติที่เข้ามาสมัครงานในตำแหน่งพนักงานเล็กๆ ในบริษัท แต่เพียงไม่กี่ปีเธอก็ใช้ความสามารถจนมาอยู่ในตำแหน่งผู้อำนวยการในบริษัทยักษ์ใหญ่เช่นนี้ได้ ทำให้ทุกคนต่างก็ยอมรับในความสามารถของเธอจากใจจริง และยิ่งกว่านั้น เธอคือความภูมิใจของว่าที่สามีคนนี้ด้วย

“ที่รัก คุณจะกลับไทยวันไหน”

“คืนนี้ค่ะ”

“คืนนี้...ผมมีงานเลี้ยงสำคัญ ผมให้เฮย์เดนไปส่งคุณนะ”

“ค่ะ เมเบลรักคุณนะ”

หญิงสาวก้มลงจุ๊บแก้มชายหนุ่มอย่างแรงหนึ่งที เพื่อเป็นการตอกย้ำกับคำที่เธอพูดอีกรอบแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทันที ทิ้งไว้เพียงเจ้าของห้องหนุ่มที่นั่งยิ้มให้ร่างบางเมื่อสักครู่อย่างเอ็นดูในตัวเธอ

ทั้งสองรักกันมาได้สามปีแล้ว และตกลงกันว่าจะแต่งงานกันช่วงเทศการปีใหม่ที่จะมาถึงนี้ ดังนั้นเมเบลจึงต้องการไปบอกข่าวดีนี้กับครอบครัวของเธอ แต่ด้วยช่วงนี้ว่าที่เจ้าบ่าวอย่างเค้ากลับติดงานด่วนจึงไม่ได้กลับไปด้วยกัน ดังนั้นเค้าจึงเลือกที่จะกลับไปทีหลัง

“พี่จะกลับมาแล้วหรอค่ะ...ว้าว... ดีใจจังในที่สุดหนูก็จะไม่เหงาอีกแล้ว”

สาวน้อยวิ่งเต้นไปรอบๆ ตัวคนเป็นพ่อและแม่ไปทั่ว

ตอนนี้ทั้งสามคนอยู่ที่สวนหน้าบ้าน

หลังจากกลับจากมหาลัยเอวาก็ได้ยินข่าวดีทันที เธอและ
เมเบลเป็นพี่น้องที่รักกันมาก เอวาคิดถึงคนเป็นพี่มากถึงกับยื่นส่งทุนการเรียนต่อโทที่ยุโรปเลยเพื่อที่จะได้ไปอยู่ใกล้กับพี่สาวของเธอ

“อย่าเล่นเป็นเด็กนักสิ นี้เราโตเป็นสาวแล้วนะเอวา” คุณหญิงไพลินแกล้งดุลูกสาวของตน

“เอาน่า อย่าดุนักเลยคุณ ลูกก็แค่ดีใจไปหน่อยนะ” คนเป็นพ่ออย่างคุณธนาที่รักลูกสาวที่สุด ทนเห็นเอวาถูกดุหน้าหงอยไม่ได้จึงเอ่ยออกมา

“คุณพ่อขา...”

“พอแล้วอย่าอ้อนนักเลย รีบไปเปลี่ยนชุดแล้วไปรับพี่ที่สนามบินกับพ่อ เดี๋ยวแม่ก็ดุอีกหรอก”

“ก็ได้ค่ะ”

ยังไม่ทันพ้นสายตา เอวาก็กระโดดโลดเต้นเหมือนเดิมเข้าบ้านไปโดนมีสายตาของคนเป็นพ่อและแม่มองตาม

“คุณดูสิ ตามใจจนจะเสียคนอยู่แล้ว และนี่จะไปเรียนที่ยุโรปคนเดียวยังไงกัน ฉันละห่วงจริงเชียว”

“เอาน่าคุณ ลูกโตแล้วนะ อีกอย่างที่นั้นก็ยังมีเมเบลอยู่นะ ยังไงก็ไม่ปล่อยให้น้องลำบากแน่”

“ฉันละกลัวไปเป็นภาระให้ยัยเมเบลด้วยนะสิ”

“คุณอย่าคิดมากเลย ยังไงก็ยังดีกว่าปล่อยให้อยู่คนเดียวนะ”

ชายวัยกลางคนยื่นมือมากุมที่มือภรรยาของเค้า เค้าเข้าใจว่าคนเป็นแม่ห่วงลูกแค่ไหนเพราะตัวเค้าเองก็เป็นห่วงอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน แต่เพื่ออนาคตของลูก ชีวิตที่ต้องการของลูก พวกเค้าจะต้องให้เจ้าตัวเลือกเองเพราะยังไงซะ หากสักวันไม่มีพวกเค้าลูกก็ต้องใช้ชีวิตของตัวเอง

“ก็ได้ค่ะ แต่ฉันว่าต่อไปนี้พวกเราสองคนคงต้องเหงาแน่ บ้านก็ออกจะใหญ่โตแต่กลับมีแค่เราตายาย เฮ้อ...”

“555 นี้คุณยอมรับว่าตัวเองแก่แล้วงั้นเหรอ”

“นี่! คุณก็!”

แม่บ้านหลายคนที่เดินผ่านไปมาเห็นเจ้านายหยอกเหย้ากัน ต่างก็พากันอมยิ้มตามไปด้วย

สนามบิน

เอวาที่เห็นพี่สาวมาแต่ไกลก็ตะโกนเรียกทันที “พี่!”

สาวสวยที่กำลังเดินออกมาจากประตูทางออกเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจึงหันไปมองทางต้นเสียง

ยัยตัวเล็ก! ร้องเสียงดังไม่อายใครเลยจริงๆ นะ

“พี่! พี่ทางนี้ค่ะ” สาวน้อยตะโกนเรียกไม่หยุดจนคนเริ่มหันมามองที่เธอ

คุณธนาและคุณไพลินที่ยืนอยู่ด้านข้างถึงกับหันหน้ามองกันด้วยความอับอาย

เมเบลเองก็รีบเดินมาที่น้องสาวด้วยความอับอายที่น้องสาวเรียกตนเสียงดังเช่นกัน

“ตั้งใจแกล้งพี่ให้อายใช่ไหมยัยตัวแสบนี่!” เมเบลเดินมาถึงก็ใช้มือปิดปากเล็กของคนเป็นน้องทันที เพราะยัยตัวเล็กนี้ร้องเรียกพี่ๆ ไม่ยอมหยุด

“อือๆๆๆๆ”

“หยุดร้อง ไม่งั้นพี่ไม่ปล่อย”

“โอเอๆ” เอวาพยักหน้างึกๆ

“เอาละเลิกแกล้งกันได้แล้ว กลับบ้านกัน”

สีหน้าของทุกคนต่างก็มีแต่ความยิ้มแย้มเมื่อครอบครัวต่างก็อยู่พร้อมหน้า พร้อมตากันหมด

“พี่!”

เมื่อเมเบลปล่อยมือ เอวาก็ร้องลั่นอีกครั้งพร้อมกับกระโดดกอดคนเป็นพี่ทันที

“นี่! พอได้แล้วเอวา พี่เค้าเดินทางมาเหนื่อยๆ ยังจะแกล้งพี่เค้าอีก” คนเป็นแม่เริ่มทนไม่ไหวจึงดุเอวา

“ไม่เป็นไรค่ะแม่ ไหนให้พี่ดูหน่อยสิ คิดถึงอะไรพี่ขนาดนี้”

เมเบลแกะมือของเอวาออกจากหน้าท้องก่อนที่จะหันหน้ามาทางเอวา เพราะเอวากอดจากด้านหลังเธอ

“พี่ไม่รับโทรศัพท์วามาทั้งอาทิตย์เลย ทำไมอะไม่รักน้องคนนี้แล้วเหรอ” เอวาแกล้งบ่นพึม พลางทำแก้มป่องจนหน้าหยิก

“พี่ก็มาแล้วนี้ไง เห็นตัวเป็นๆ ยืนอยู่ตรงหน้านี้ยังไม่พอใจอีกเหรอยัยแสบของพี่” เมเบลจับมับเข้าที่แก้มป่องนั้นเบาๆ

“พอใจก็ได้ ว่าแต่พี่จะอยู่นานไหม”

“อาทิตย์หนึ่ง พอไหม หืม...”

“ไม่พอ วามีข่าวดีจะบอกพี่ด้วย”

“อะไรเหรอ”

“ยังไม่บอก รอไปก่อน หึหึ”

“เชอะ แล้วแต่” เมเบลแกล้งไม่สนใจคนเป็นน้อง เธอเดินไปเกาะที่แขนคนเป็นมารดาแทนแล้วเดินออกไปที่ประตูใหญ่ทันที

“เอ้า! ไม่อยากรู้หน่อยเหรอ” เอวาเอ่ยออกมาเสียงเบาหลังจากพี่สาวและแม่ของเธอเดินออกไปที่ประตู

“ไปเถอะ ลูกพ่อ” คุณธนาได้แต่อมยิ้มเล็กน้อย แล้วก็เดินไปกอดที่คอลูกสาวคนเล็กให้เดินตามหลังไป

“พ่ออ่ะ พี่ไม่สนใจหนูเลย”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”